۱. سبک رهبری مستبدانه
از این سبک رهبری به عنوان رویکردی از بالا به پایین یاد می شود. مدیران این سبک توانایی کامل در اداره و کنترل تیم خود را دارند. آنها تمایل دارند که از طریق قدرت رهبری کنند. بسیار هدف محور و دارای خودانگیختگی بالایی می باشند. از گفتگوهای رایج این سبک می توان به اظهار عباراتی نظیر “تو فقط هرچی من میگم رو گوش کن” یا القای این حس در کارکنان اشاره کرد.
۲. سبک رهبری چشم انداز
وقتی سبک های رهبری مختلف در کسب و کار را فهرست می کنید، سبک رهبری چشم انداز، افراد را به شدت نسبت به چشم انداز تعیین شده توسط مدیر درگیر می کند. رهبران چشم انداز اعتماد به نفس بالایی دارند و بسیار تمایل به ایجاد فضای مشارکت و تصمیم گیری از طریق توفان فکری و جهت گیری های جدید دارند.
۳. سبک رهبری وابسته
رهبران وابسته تمایل به رهبری از طریق ارتباطات دارند. این سبک رهبری صرفا بر روابط تیم ها تمرکز دارد، آنها بسیار تیمی هستند و روی افراد تمرکز می کنند. بناکردن ارتباطات قوی بین گروه ها و نفرات سازمان و بالابردن اعتماد پرسنل از خصوصیات این سبک رهبری است.
۴. سبک رهبری دموکراتیک
در این سبک مدیران پرسنل خود را به مشارکت بیشتر تشویق می کنند و در عین حال نسبت به سایر سبک های رهبری بیشتر به نظرات کارکنان گوش فرا می دهند. در این سبک احتمال همکاری های درون گروهی و نیز ارتباطات درون سازمانی بیشتر از سایر شیوه های رهبری است زیرا کارکنان آزادانه می توانند به بیان نظرات خود بپردازند. این روش رهبری در مقایسه با سایر سبک ها از روحیه تهاجمی کمتری برخوردار است.
۵. سبک رهبری تنظیم سرعت
در این سبک، مدیر انتظار عملکرد بالایی از تیم تحت سرپرستی خود را دارد. از نظر شخصیتی، مدیر انتظار دارد تا کارکنان همپای او در انجام وظایف قدم بردارند، بسیار سرعتی است و کوتاهی در انجام وظایف را به شدت پاسخ می دهد. خوزه مورینیو در زمان مربیگری تیم های فوتبال مثالی از اجرای این سبک رهبری است. تنظیم سرعت اجرای وظایف از مهم ترین نکات پیاده سازی این سبک است. انتظار سرعت بالا از افراد و سازمان می تواند منجر به از دست دادن انرژی و خروج افراد شود و سرعت پایین می تواند پروژه های بیشتری را به اتمام برساند ولی فرصت ها را نیز بسوزاند. در هر حال زیبایی در تعادل است. بیاد داشته باشید این شیوه در بلندمدت با مشکل مواجه خواهد شد.
۶. سبک رهبری مربیگری
این شیوه یک رویکرد بلندمدت در رهبری است. این سبک از رهبری بر توسعه مهارت ها و ویژگی های افراد در ابعاد مختلف متمرکز می شود تا منجر به تقویت این خصوصیات شود. در نهایت، بدلیل این تمرکز، سازمان از یک مزیت رقابتی پایدار در زمینه منابع انسانی نسبت به سایر رقبا برخوردار خواهد شد. زمانی که کارکنان می بینند و معتقد هستند مدیریت به ارزش ها و اهداف آنها در چهارچوب های فردی و سازمانی احترام می گذارد، نسبت به ایفای نقش خود تعهد بیشتری احساس خواهند کرد.
